Dünyanın her yerinde, çeşitli zamanlarda, çeşitli insanlar, hayvanlar ve hatta bitkiler farklı ve birbirinden uzak yaşıyorlar. Çoğunlukla herkes kendinin ‘tuhaf’ olduğunu sanıyor, oysa hepsi tuhaf. Yaz, kış mevsime uygun yaşamayı reddediyorlar. Bu reddediciler, yaşamı kabuğundan ayırıp yemeye başlamadan evvel gördükleri iç’ten tereddüde düştüler; kokladılar, çiçekten uzaktı, seyrettiler, kendilerine vadedilene göre şekilsiz ve tuhaftı. Ortada bir yalan mı dönüyordu? Bir normal yaşayanlar vardı, bir de bu reddediciler. Denizlerden gelmişlerdi. Onlara göre ters giden bir şeyler vardı. Halbuki, normal hayatçılara göre her şey tıkır tıkır işiyordu. Planlandığı gibi. Uzaktan bir yerden haber geliyordu; “Mutlu olun!”, normal olanlar hemen mutlu oluyordu, gel gelelim bu denizden gelenlere, ne bir ayarları var, ne bir haberleri…Bu denizden gelenlerin hepsi tersine dönmüş, tersine dünya içinde. Yol bilmiyorlar, pusulaları yok, adına özgürlük mü ne diyorlar, bu reddediciler canımı fena sıkıyor, uzaktan haber geliyor “Evlerinize dönün!”, evimdeyim, kafam almıyor, onlar neden mutlu değiller? Git diyorum, bir de gitmiyorlar, başka başka dünyalardan geldiğiniz gibi geri dönün. Başka alemlerin vakitlerini gösteren hikayeleri duymak içimizi acıtır, yürümeye devam edenler; bunlar sahiden de başka başka yaratıklar.
